Przejdź do głównej zawartości

Posty

Wyświetlanie postów z 2016

Biebrzański Park Narodowy - po raz drugi

Eh… ja i moje ambitne plany. Założyłam sobie, że wstanę wcześnie rano, by podziwiać ptaki rozgadane, latające nad bagnem, które tonąć będzie w promieniach ciepłego słońca. Taaa… może następnym razem. Wstać rzeczywiście wstałam i wyjechałam o 6:15… ale tabunów ptaków nie uświadczyłam. Pewnie tak jak i większość normalnych istot, ptaki również nie są fankami deszczowej, zimnej pogody. Teraz to wiem. Gdy jest góra 4 stopnie i mży - wtedy się śpi. Ale nie ja! Na wieży widokowej dziarsko wyciągnęłam kieszonkową lornetkę, rzutem na taśmę nabytą w piątek wieczorem przed wyjazdem… wyjęłam i nic :) może gdzieś tam jakiś bociek, może gdzieś tam coś tam jeszcze przeleciało… ale definitywnie obserwacje ptaków uprawiałam w sposób wielce nieprofesjonalny. Schodząc z wieży spotkałam trójkę osób, wyposażonych w potężne lunety. Zapytałam ich co robię nie tak, że nie mogę trafić na ptaki - przecież jest dobra pora roku i dnia i nawet mam mikro lornetkę… Jeden z nich odpowiedział, że … w tym miejscu, to
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

...i tu się pamiętnik urywa

Z Delhi udaliśmy się do Varanasi, następnie do Bodghai potem do Darjeeling i Sikkim. Ostatni przystanek Kalkuta i wróciliśmy do domu. Dlaczego opowieść urywa się? Niestrawność, wymioty, biegunka i ogólne zmęczenie. Po apogeum w Bodghai (z której pamiętam głównie pokój hotelowy... a przede wszystkim łazienkę) już nie wróciłam do regularnego blogowania. Taka szkoda. Pozostały tylko zdjęcia. I wspomnienia. I herbata. Varanasi: Bodhgaya: Darjeeling: Sikkim: Kalkuta:
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Mały fragment Delhi

"Delhi ma najbardziej zanieczyszczone powietrze na świecie." Ja jednak mam wrażenie, że mogę tu swobodnie oddychać i cieszę się, gdy na ulicach widzę rowero-rikszarzy a nie auto-riksze. Ulice, którymi chodzimy, są czyste lub czyszczone i widać, że dużo energii idzie w to, by miasto (centrum) było estetyczne. "Delhi gotuje się w wysokich temperaturach." Rzeczywiście jesteśmy w 40 stopniach. Jednak, gdy spędzamy czas w cieniu, w parkach, w galerii, w kawiarni, pod wiatrakami, w chłodnym metrze, mam wrażenie, że daję radę. Myślałam, że tutaj całkowicie wymięknę, a jednak da się żyć - "umieram" tylko okazjonalnie, gdy mamy przejść z cienia do cienia. "Delhi jest chaotyczne, stoi w korkach i nas zeżre." A jednak mam wrażenie, że jest tu spokojnie. Może to upał. I mam wrażenie, że swobodnie poruszamy się z miejsca na miejsce, bez pudła, sprawnie. Głównie jeździmy metrem, korzystamy z google maps, maps.me, apki dla metra w delhi, tr
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

O rzeczach i ludziach

Tym razem nie będzie o miejscach tylko o rzeczach i ludziach. W drogę zabraliśmy ich ograniczoną ilość i prawie codziennie weryfikujemy zawartość naszych plecaków. O - to była dobra decyzja, o - to mi się jeszcze nie przydało, o - zamiast tego trzeba było wziąć to. Na ostateczne podsumowanie jeszcze przyjdzie czas, teraz zaś pora na posta sentymentalnego. Przy okazji korzystania z przedmiotów myślimy również o osobach, które przed podróżą dołożyły się do naszego wyposażenia. W ten sposób mam wrażenie, że nie podróżujemy w dwójkę, ale że jest nas tutaj spora gromadka :) W każdy chłodny wieczór wdzięczna jestem rodzicom, że przed wyjazdem, rzutem na taśmę, dorzucili do mojego plecaka lekką, puchową kurtkę. Zajmuje mało miejsca i korzystam z niej nawet w Indiach. Gdy jemy w środkach transportu sprawdza się nam more-than-a-bag (czyli podkładko-opakowanie na jedzenie wielokrotnego użytku) i wtedy z wdzięcznością myślimy o Basi. Gdy przed jedzeniem czyścimy dłonie i korzystamy z malutkich
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Miasto małp

Gdy przyjechaliśmy do Shimli, przywitał nas deszcz. Nie był jednak tak intensywny jak ulewa i burza, która pożegnała nas poprzedniego wieczora w Dharamshali. Znaleźliśmy się wtedy w samym środku zamieszania. Czekaliśmy na dworcu, pioruny uderzały w różnych miejscach doliny, aż w końcu zgasł prąd i wszystko spowiła ciemność rozświetlana przez nieregularne błyskawice. W Shimli o poranku słychać było tylko odległe pomruki, deszcz też nie był taki uciążliwy. Miałam szczerą nadzieję, że już tak pozostanie, ponieważ tutaj chcieliśmy przede wszystkim się zregenerować (...wciąż po Triundzie czuliśmy zakwasy, niewiarygodne). I do tego celu ta miejscówa nadawała się świetnie (nie wiem, czy do czegoś innego również mogłaby się nadać). Deptak Shimli ciągnie się przez parę kilometrów górskim grzbietem. Wyłączono tam ruch samochodowy i jest to najprzyjemniejsza właściwość tej miejscowości. Można spacerować tam i z powrotem, słuchać odgłosów rozmów ludzi a nie klaksonów, odwiedzać oldsc
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Przez żołądek do serca

O tak! Umiemy już przygotować aloo gobi i dal makhani . Ale po kolei. Dharamshala i jej okolice specjalizują się w kursach różnego rodzaju. Można tutaj uczyć się języka tybetańskiego i medycyny. Zostać tu w tym celu przez rok lub przez tydzień. Można przejść kurs masażu. Adam był blisko, by na jeden z nich się zapisać. Zrezygnował, nie poczuł flow . Ale za to parę dni później wylądowaliśmy w Baghsu na parogodzinnym spotkaniu z gotowaniem z Ritą Kapoor. Naszym głównym zadaniem było szatkowanie warzyw i robienie notatek. To głównie Rita odczyniała magię nad garnkami. Kto by pomyślał, że imbir rozgniata się w moździerzu z czosnkiem? Kto poczułby różnicę między zwykłym a czarnym kardamonem? A blendowanie pomidorów ze skórką? To bynajmniej nie jest oczywiste. Tak jak i to, że idealny sypki ryż można ugotować w szybkowarze w 15 minut a tajemnica tkwi w odpowiednich proporcjach wody do ryżu (3 do 1). Jedzenie wyszło pyszne, po raz pierwszy smakował mi dal z czarnej soczewicy i po raz pierwsz
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Spotkani tylko na chwilę

Mkniemy przed siebie. Wszyscy. Czasami łapiemy punkty styczne. Wtedy dzieją się spotkania. Trwają krótko, ale napełniają dobrą energią na dłużej. W trakcie takich spotkań, o których jest ten wpis: inspirujących jak iskra, z aparatem mi nie podrodze. Więc post wzbogacam dwoma zdjęciami spotkań przypadkowych, ale ważnych. Tutaj: piesek, który spędził z nami pół godziny w parku w pobliżu świątyni Dalajlamy. Pieski mają tutaj buddyjskie podejście do ludzi, nie przywiązują się zbytnio. Gdy zebraliśmy swoje rzeczy i ruszyliśmy w drogę powrotną, piesek został i nadal bawił się krzaczkiem, który usilnie chciał przegryźć. Spotykamy Pachę (jak Pacha Mama) z Chile, która tu do Indii przyjechała studiować tradycyjne tańce. Wróci niedługo do Brazylii, gdzie mieszka od 10 lat. Do tej pory uczyła tylko tańców afrykańskich, teraz w repertuarze ma ruchy i rytmy także z innego kontynentu. Spotykamy parę Polaków w drodze na Triund, z Gdańska, ale nie... już nie z Gdańska, teraz są w Indiach. Potem przez
1 komentarz
Czytaj więcej

Triund cz. 2 - "Chorzy od powietrza ludzie z nizin"

Ostatnie kilkadziesiąt metrów podejścia pod Triund zajęło nam godzinę. Potrzebowałam co rusz się zatrzymywać, by złapać oddech, serce pikało jak szalone. Żartowałam, że wiem, że mam kiepską kondycję, ale że aż tak, to dla mnie nowość. Widziałam ludzi, którzy jak kozice wskakują po kolejnych stopniach w górę, widziałam drobne dziewczyny, które równo szły w górę... a ja tylko na nie patrzyłam i czułam, że nie daję rady. W głowie tylko skupienie na tym, by wykonać kolejny krok i jeszcze kolejny i tyle. Zawężone horyzonty, tylko najprostsze zadania. Źle się czułam, słaba się czułam. Tak Triund Camp prezentuje się z dołu, z Dhamarshali. W tle widać początek Himalajów. A tak Adam prezentuje się na tle Himalajów Na szczęście po wejściu na polanę obozowiska zmęczenie nie wzięło góry nad zachwytem. Nagle stajesz twarzą twarz z ośnieżonymi ścianami i milczysz i nie wierzysz, jakie to wszystko piękne. Wiesz, że tam na dole, gdzie rano jadłaś śniadanie, jest 30 stopni a tutaj, przed tobą lodowiec.
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Triund cz. 1 - "Recycling makes me so happy"

Zapomniałam dodać - Dharamshala i jej okolice (McLeod, Dharamkhot, Baghsu) to również miejsce wolontariatów. Krótko i długoterminowych. Można brać udział w konwersacjach językowych, można opiekować się psami ("...by pomóc im wydostać się z kręgu cierpienia"), można też zbierać śmieci na górskich szlakach. Ostatnia opcja najbardziej do nas przemówiła (chociaż w konwersacjach również wzięliśmy raz udział). Przed wyruszeniem na dwudniowy wypad w góry zaopatrzyliśmy się więc w jutowe worki na śmieci. Największym zagrożeniem dla naszej planety jest przekonanie, że ktoś inny o nią zadba. Zaczęliśmy z Dharamkotu około ósmej rano i już po pierwszych 40 minutach poczuliśmy, że to będzie wyzwanie. Worki szybko się zapełniały - plastikowe butelki, niektóre fantazyjnie zatknięte za kamienie, ukryte za mchem, komponujące się z otoczeniem (?) opakowania do chipsów, tetra paki po soczkach, aluminiowe puszki po napojach energetyzujących, papierki po cukierkach, gumach, ciasteczkach, blistry
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Ile procent Tybetu w "Małym Tybecie"?

W McLeod przechodzimy przyspieszony kurs historii Tybetu. Początki przedbuddyjskie, przyjęcie buddyzmu i szukanie kolejnych wcieleń Dalajlamy i Panczenlamy, stopniowy rozwój kraju, udane negocjacje z Brytyjczykami, by Wyżyna Tybetańska zachowała autonomię i nie stawała się kolejną kolonią Korony. I buch - ekspansja chińska, utrata niepodległości, wcielenie do obcego państwa, exodus Tybetańczyków. Dalajlama wśród nich - najpierw przez góry dostaje się do Mussoorie, potem powołuje rząd na uchodźstwie w Dharamshali. Indie pozwalają, by okolice te stały się Małą Lhasą, przyjmują uchodźców, podczas gdy w Tybecie Chiny stopniowo osiągają coraz większe wpływy. Osiedlają "swoich" ludzi, eksploatują surowce naturalne, kładą nowe tory kolejowe, by wspierać swój handel i jeszcze zwiększyć tempo "chinizacji". Coraz trudniej Tybetańczykom w Tybecie kultywować swoje zwyczaje, żyć w zgodzie z pieśniami, które wytyczają rytm dnia - pracy i obowiązków domowych. Pieśni giną, a ludzie
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Backpackerski świat

Gwałtowna zmiana klimatu. Z Amritsaru udaliśmy się prosto do Dharamshali, a dokładnie do McLeod Ganj. To oaza dla uchodźców i uchodźczyń tybetańskich. To również raj dla backpackersów. Przedziwne połączenie. Dwa, tak różne światy, które nawzajem na siebie wpływają. Uspokajają się nerwowe dusze poszukiwaczy przygód i podróży. Rozluźniają tradycje przyniesione z Tybetu. Powstaje natchniony duchem oporu i wolności-bez-przemocy raj kawiarniano-rekreacyjny. Po jednej stronie hotel za hotelem i/lub restauracją, po drugiej stronie ulicy szkoła dla młodych mnichów i mniszek tybetańskich. Chodzimy stromymi ulicami McLeod. Na każdym kroku spotykamy niebieskie ptaki, wolne duchy nieprzypisane do miejsca, dready, szarawary, wypłowiałe barwy, wytarte ubrania, tatuaże, błędny wzrok, zapadnięte policzki, ogorzałą słońcem skórę, czasami wszystko skupione w jednym ciele, czasami rozdzielone po równo pomiędzy paroma osobami. Każda z tych postaci, rozpatrywana osobno, wydaje się wyjątkowa. Chodzą jednak
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Złota świątynia

Do Amritsaru ściągają setki tysięcy ludzi. My znaleźliśmy się tutaj, ponieważ to pierwsze większe miasto po przekroczeniu granicy z Paku. Inne osoby ciągną tutaj ze względu na Złotą Świątynię - najważniejsze miejsce pielgrzymkowe dla Sikhów. Udaliśmy się tam i my, z ciekawością i oczekiwaniem na jakieś głębsze doznanie. I potem, już do końca wyjazdu z tego miasta starałam się uchwycić, co sprawiło, że żadnego duchowego uniesienia nie zaobserwowałam. Nie chodzi nawet o to, że nic nie poczułam. Szłam tam bez intencji. Po prostu patrząc na tłumy, przetaczające się przez świątynię jak w fabryce, nie byłam w stanie dostrzec duchowej refleksji. Bezpośrednio przy świątyni znajdują się również hangary gościnne dla pielgrzymów. Dla osób, które tam się zatrzymują świątynia to również miejsce noclegu, posiłków, popołudniowych drzemek i codziennej toalety. Dookoła basenu z uświęconą wodą, w której zanurzają się poszczególne osoby, ciągną się krużganki. Tam ludzie spędzają czas, kimają, siedzą i ro
Prześlij komentarz
Czytaj więcej